SZCZĘŚCIE ZDROWIE I BOGACTWO

Tak bardzo boisz się śmierci, że obudowałeś się murem ze schematów, które przerodziły się w nawyki, które zaowocowały całą masą jak Ci się wydaje, przynależnych Ci rzeczy i osób. A wszystko po to, by przetrwać. Myślisz, że te materialne rzeczy spowodują Twoją nieśmiertelność.

Mój dom, moje dziecko, mój mąż, moja żona, moje, mojego, mojej, mojemu, mój, mój, mój ....

Ten strach objawia się poprzez manipulacje, władzę, pychę, nonszalancję.

Kobiety manipulują seksualnością i w ten sposób myślą, że mają władzę.

Mężczyźni posiadając atrybut broni władczo nim rządzą i myślą, że to władców z nich czyni i przez to, są bardziej męscy.

Partnerzy dosłownie demolują się wzajemnie, pod ostrzałem kolejnych warunków.

A jak wszystko inne zawiedzie, myślisz: trzeba coś koniecznie po sobie pozostawić, to może tak przetrwam, zapiszę się w historii i będę nieśmiertelny..

Bo inaczej moje życie nic nie będzie warte!

Budujesz mury z absurdalnych przekonań, i wszystko po to by się wybić, by Cię ktoś zauważył, a im więcej oczu zwróconych w Twoją stronę tym ego bardziej połechtane.

A zauważyłeś jak absurdalne jest takie życie?

A okazuje się, że to odhaczanie kolejnych trofeów z listy jest bezsensownym szarpaniem się samego ze sobą. Jest fałszem i grą.

Bo komu chcesz coś udowodnić udając orgazm? Z kim potem lub przedtem wyrzuty sumienia rozważasz?

Komu zaimponujesz jak nie potrafisz zaspokoić partnerki? Gdzie tu samospełnienie?

Skąd przeświadczenie, że zbudowany przez ciebie zamek przyniesie Ci chwałę i zapisze Cię w historii w taki sposób jak myślisz?

Manipulujesz, dewastujesz, wprowadzasz destrukcję i bierzesz kolejnych zakładników, by w końcu wgryźć się w krtań i przez zaciśnięte kły na krwawiącej ofierze wydać warczący pomruk: moje mięso!

I jak Ci się to podoba? Wydaje Ci się, że tyle masz.

A gdzie się nie obejrzysz - bieda. Bieda mentalna, emocjonalna i materialna. Której, jak by było tego wszystkiego mało, jeszcze nadajesz znaczenie - szlachetnej...

Czujesz opary paranoi? Zależy mi byś je czuł, z tego powodu właśnie tak dzisiaj piszę. Bo tylko wtedy, gdy je poczujesz będziesz mógł coś zmienić.

Strach zbudował taką właśnie psychikę biedy. Tak właściwie, to Ty sam zbudowałeś sobie taki oto schemat biedy w obawie przed śmiercią.

Strach przed czymś, co nie istnieje. Bo czy śmierć istnieje? W dobie nowych naukowych odkryć, dalej będziesz twierdził, że śmierć istnieje? Serio?

Jesteś zlepkiem atomów, tak jak wszystko dookoła, więc powiedz mi, czy energię da się zabić?

Czy może jedynie da się ją przekształcić w inną formę energii? Hm?

Czy jeżeli wszystko, absolutnie wszystko jest zagęszczoną energią, łącznie z Tobą, to czy coś możesz posiadać?

Więc może odpuść, uwierz w siebie, zaufaj sobie, użyj właściwego klucza do właściwego zamka, zamiast z uporem szlifować niewłaściwy klucz, tylko po to, by udowodnić, że się da go przerobić na właściwy.

Bo da się zawsze, tylko po co? - Logika się odezwie - Jeżeli dobry już masz. 

Żeby coś udowodnić - ego odpowie. Ale komu i po co? - zapyta rozum, a dusza szybko dokończy: jeżeli jedyną istotą, z która się zmagasz, jesteś Ty sam?

Za drzwiami czeka na Ciebie wiele, po prostu je otwórz...

Dzięki Wielkie za przeczytanie

Nagranie - KLIK

Masz szanse odnaleźć właściwy klucz na kursach rozwojowych:

w Krakowie 11, 12 marzec - KLIK

w Warszawie 18,19 marzec - KLIK

Te szkolenia natomiast, to furta dla nowych osób do "Tygodnia z Naturą" - KLIK

Nie jesteś w stanie przekazać tego co czujesz. Możesz próbować opisywać ale uczuć nie da się przekazać. 

Wyobrażenia o miłości mamy bardzo dziwne: to powinno być coś mega, przyjść jak grom z jasnego nieba, przyjechać na białym koniu, najlepiej w srebrnej zbroi, mieć długie jasne włosy i czekać w wieży cholera wie jak długo.

No i czekasz człowieku całe życie na jakiś wybuch, a tymczasem w biegu codzienności nie zauważasz małych rzeczy, w których ona jest.

Lecz na szczęście, czasami zdarza się, że wyrwie Cię jakiś ślad myślowy, byś mógł dostrzec coś, co właśnie aromat miłości niesie.

Dla kogoś to będzie zapach świąt przywołujący wspomnienie z dzieciństwa, kiedy u babci przy stole wigilijnym się spotykali wszyscy.

Komuś zapach lekarstwa przypomni o miłości, woń przeniesie go do czasu, gdy chory leżał w łóżku, a mama opiekowała się nim troskliwie. 

Ktoś w restauracji spróbuje potrawy i bogactwo smaków eksploduje w jego ciele, powodując uśmiech i ciepłe odczucia. 

Ktoś idąc na spacer uśmiechnie się do kwiatków, zachwycony ich wyglądem. 

Komuś radość i wdzięczność wypełni serce, gdy rachunek za gaz przed terminem będzie płacił.

Ktoś inny znowu, stojąc pod prysznicem będzie w siódmym niebie.

Gdy zaczniesz zauważać takie drobnostki, gdy zaczniesz podążać do przyjemnych wspomnień okaże się, że ten deficytowy towar jakim jest miłość, dostępny jest wszędzie wkoło, a Ty sam w sobie, masz go najwięcej i to cały czas.

Odkryjesz go w sobie, gdy przestaniesz udowadniać całemu światu - czyli sobie - że jest inaczej niż jest, a wówczas wszystko się zmieni.

Gdy zaakceptujesz rzeczywistość, która Cię otacza, taką jak jest, bez fajerwerków i super ekstra wybuchów, to nagle okaże się, że powrót do domu będzie dla ciebie pachniał miłością, choć rejwach, choć każdy coś od Ciebie chce, choć zmęczony do łóżka docierasz.

Okazać się może, że znajdziesz miłość o poranku, przy kawie, która czeka na ciebie codziennie rano, bo odnajdziesz w tym wyraz miłości kogoś kto Ci ją co ranek robi, a nie rutynę jak Ci się do tej pory wydawało.

Okaże się że aromat miłości znajdziesz w pracy, którą codziennie wykonujesz, która daje Ci wikt i opierunek i dzięki której możesz się spełniać.

Okazać się może, że samotność, której tak teraz nie cierpisz ma dodatek miłości, który odkryty, automatyczne zrozumienie Ci przyniesie, że to czas dla Ciebie, sposobność byś mógł samego siebie pokochać, byś mógł się po brzegi miłością wypełnić, by gdy przyjdzie pora na spotkanie drugiej połówki, mógł się miłością podzielić 👉wszystko jest umysłem.

Nawet choroba, jakiej teraz doświadczasz, a której chcesz się pozbyć, jest wezwaniem twojej duszy, która w ten sposób z niewłaściwej drogi Cie zawraca.

Wszędzie znajdziesz zapach miłość i wszędzie odór strachu poczujesz. Zastanów się czego szukasz, czego pragniesz, a jak już będziesz wiedział, podążaj za swoim wyborem, zawsze przecież możesz zmienić zdanie. 

Dzięki wielkie za czytanie.

Zapraszam do ćwiczeń 👉umysł się liczy

Musisz mieć siłę, by zmienić świat - swój świat. Bo choć zaczynasz od siebie, wkoło zmienia się wszystko.

Ktoś musi zacząć, by inni mogli uwierzyć w to, że się da. Nawet jeżeli wywołujesz u nich irytację, to tak naprawdę jesteś im potrzebny, bo przekraczasz kolejne granice, odkrywasz nieznane, na które z różnych powodów się jeszcze nie odważyli.

Sięgnąć tam gdzie inni się nie odważą, to wielka odwaga. Trzeba mieć w sobie determinację, odporność, konsekwencje ale przede wszystkim wiarę w siebie. W to, że gdy zostajesz na ścieżce sam, wiesz że dla Ciebie to ma sens. A zostajesz sam, zawsze.

Dodatkowo w jaki sposób to zrobisz również całkowicie zależy od Ciebie. Jak śpiewał Frank Sinatra "zrobiłem to po swojemu".

Masz wizję swojego życia, ona nie zawsze jest spójna z otoczeniem i nie musi być, ale powinna być spójna z Tobą. I teraz od tego na ile jest z Tobą spójna na tyle ją zrealizujesz, a to zależy od tego jak bardzo w siebie wierzysz jak bardzo sobie ufasz, jak wiele miłości w sobie do siebie masz.

Mówię tu wszelkich wizjach i zmianach. Przykładem niech będzie po prostu wypowiedzenie siebie, swoich potrzeb wobec męża/żony, szefa, rodziców, to bariera czasem nie do pokonania. Gardło ściśnięte, szczęki zakleszczone i samo wyobrażenie, że wychodzi przez usta na głos to o czym myślisz, to tak przerażająca wizja, tak traumatyczna, że trzeba niekiedy kilku lat, by dojrzeć do takiej decyzji.

I jeżeli w tej decyzji nie będziesz spójny ze sobą, (a zauważ, że jesteś sam, nikogo więcej obok Ciebie nie ma, stoisz i zamagasz się sam se sobą), to polegniesz i nie dasz rady i przeżyjesz życie, ale czy swoje?.

Ale gdy podejdziesz do swojego życia, jak do wycieczki swojego życia, będzie dużo prościej. Zachowuj się codziennie tak, jak gdybyś codziennie na nią jechał. Bądź ciekaw każdej minuty, co się wydarzy, co dzisiaj zobaczę, gdzie pojadę, kogo spotkam, z kim będę rozmawiał, co dzisiaj zjem.

Gdy codziennie będziesz w podróży swojego życia w końcu zdarzy się tak, jak proponuje poniżej na zdjęciu użytkownik FB "Żona mojego męża": zaczniesz się cieszyć się małymi rzeczami, potem z tych małych rzeczy wybierzesz tą, która jest twoja pasją, dzięki której rano będziesz miał uśmiech na twarzy, dzięki której, twoje serce zacznie bić szybciej, aż w końcu nauczy się tańczyć, byś dzięki temu mógł odkryć co to jest miłość, a wówczas nie będziesz miał powodów, by czegokolwiek kiedykolwiek żałować. Fajnie co?

Dojazd: pociągiem do Błonia skąd przywozimy gości, autobusem 719 od Warszawy do Leszna odległego od naszego gospodarstwa o 3,5km, skąd spacerkiem można do nas dojść ale też przywozimy gości, no i oczywiście można również dojechać samochodem - załączamy mapkę KLIK. Przyjmujemy zwierzaki, u nas żyje pies Leon i kotka Kicia.

Języki, którymi można się z nami porozumieć: rosyjski, niemiecki, angielski, łacina.
Do dyspozycji gości mamy około 27 miejsc ( miejsc po imprezie może być więcej) w pokojach 1-2-osobowych 9 miejsc, w wieloosobowych 18; 3 łazienki, świetlicę z kominkiem. Udostępniamy kuchnie i przyległy do niej pokój z kominkiem. Wokół domu rozciąga się piękny teren z dwoma miejscami na ogniska, kuchnią polową, dużą stodołą z drewnianą podłogą, stołami i ławami. Na terenie gości mają dostęp do bezprzewodowego internetu korzystając z własnego laptopu.

Dom położony jest na górce, w dole mamy małe jeziorko z wysepka, po którym kursuje prom. Na terenie jest też niewielki plac zabaw. W okresie jesiennym grzybobranie zawsze udane, a zimą gdy śnieg spadnie oferujemy spacery na nartach biegowych. We współpracy z sąsiadami organizujemy przejażdżki wozami lub saniami po puszczy, można też umówić się na jazdy konne.

Współpracujemy też z leśnikiem, który oprowadza wycieczki po puszczy i prowadzi ciekawe zabawy edukacyjne. W Lesznie można obejrzeć najgrubsze drzewo w Polsce. W pobliskiej Żelazowej Woli zwiedzamy muzeum Chopina, w Sochaczewie muzeum kolejki wąskotorowej, niedaleko jest tez Niepokalanów, Szymanów Nieborów i Łowicz, Czerwińsk. Miejsca wymienione można zwiedzić między posiłkami."

Myśl oraz uczucie tworzą Twój los!

W ostatnim poście pisałam o tym, że żyjesz w świecie stworzonym z myśli. Dzisiaj będę kontynuowała ten temat. Zachęcam Cie do przeczytania ostatniego wpisu KLIK

Żyjesz w świecie, gdzie wszystko zanim powstało, wprzódy zostało wymyślone, pamiętasz?

W swoim świecie jesteś jedynym myślicielem, który stwarza to co sam wymyśli. Jedyną więc szansę dla siebie stwarzasz - Ty sam.  

Energia podąża za uwagą, więc ta myśl się zrealizuje, której nadasz znaczenie, lub inaczej mówiąc włożysz w nią emocje.

Przypomnij sobie swoją pierwszą miłość. Najpierw myślałeś jak to by było, tworzyłeś niesamowite historie, następnie zobaczyłeś ją/jego gdzieś w tłumie. Znowu kolejne wizje powstawały w twojej głowie, by doprowadzić do spotkania. Co powiesz, jak zagadasz, jak się zachowasz, przez kogo zaaranżować spotkanie niby przypadkowe, oj ilu ludzi tyle pomysłów.

Gdy spotkanie zostało umówione, znowu myśli i emocje - jak ono będzie wyglądało, jak się potoczy, jak wypadnę z jakiej strony się pokażę? Tyle pytań, tyle niewiadomych, człowiek nocy wielu nie przespał.

Ile spotkań, tyle wcześniej pomysłów na ich temat, a zasada cały czas taka sama - najpierw myśl, potem emocja, a następnie spotkanie.

Ślub czy decyzja o wspólnym mieszkaniu, rodzina czy samotność, dzieci, lub ich brak, mieszkanie czy dom, auto czy rower wprzódy zaistniało w twojej głowie, a poparte emocjami stało się faktem.

Jest tak? Jest, ale wiem, wiem odezwą się tu również głosy: ale wiele rzeczy nie chciałem, a mam!

A ja Ci powiem - chciałeś, tylko nie dostrzegasz tego.

A czymże jest na przykład strach przed utratą pracy, jak nie wizją, którą najpierw kreujesz w swojej głowie, którą posiłkujesz ogromną emocją strachu w tym przypadku?

A czymże jest obawa przed chorobą, jak nie wprzódy wizją, w twojej głowie, przez którą spać nie możesz i która ową chorobą w twoim życiu w końcu się objawi? A ty wówczas powiesz: "i właśnie tego się bałem"

A czymże jest zazdrość o kogoś, jak nie wizją pełną zgorzkniałych uczuć, która musi rozstaniem w rzeczywistości zaowocować? A ty to triumfalnie łapiąc się pod boki podsumujesz: "a nie mówiłem?"

Wymieniać tak bez końca można..., wszystko do swojego życia, zaprosiłeś ty sam.

Przeanalizuj swoje myśli zrób listę rzeczy, którą zrealizowałeś i nie ważne czy one dzisiaj Ci się podobają czy nie. Zaakceptuj fakty, jesteś jedyną osobą odpowiedzialną za swoje życie.

Jesteś jedyną osobą, która kształtuje swój los. Najpierw piszesz scenariusz, potem jesteś producentem, reżyserem i na końcu odgrywasz rolę głównego bohatera w swoim filmie.


Chcesz coś zmienić? Innej drogi nie ma, przynajmniej ja innej nie znam. Działaj, wprzódy mając baczenie na to, o czym myślisz..

Dzięki Wielkie za przeczytanie


Kochani przypominam, rejestracja na "Tydzień z Naturą wiosna 2017" trwa do końca lutego.

Jagoda, gdzie jest mój kulkopachozamazywacz!!!??? Wydarłam się na pól domu. Za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć nazwy dezodorant. I wyobraźcie sobie - zrozumiała i przyniosła, a raczej oddała. Z drugiej strony, kto wymyślił nazwę dezodorant, skąd ona się wzięła i co znaczy, myślałam na głos? Bo mój pomysł choć długi - przyznaje, bardziej oddaje, (tak mi się przynajmniej wydaje) jak się okazuje francuskie desodorieser czyli pozbawić woni.

Zeszłam na dół i zaczęłam przygotowywać śniadanie. Podczas mycia kubków do kawy, uderzyłam jednym o drugi i o matko, ku mej rozpaczy jeden z nich pękł. Dramat!!! - wykrzyknęłam, tym razem na cały dom. Reszta domowników zbiegła na dół, zastając mnie w żałobie po ulubionym kubku.

Bo rozumiecie uwielbiam, te kubki za wszystko: za design, za grubość ścianek, za to że jest podwójny i nie parzę sobie rąk, za idealną pojemność, no za wszystko po prostu.

Rozbiłam ich już kilka, a jest kłopot z ich dostępnością, bowiem są ze szwedzkiej firmy, która handluje tylko z agencjami reklamowymi (tu na szczęście mam wtykę w postaci męża 😃), ale same nie należą do najtańszych i dodatkowo, by rozłożyć koszty dostawy, trzeba poczekać na jakiś większy transport.

Sami rozumiecie - smuteczek. 

Marcin stwierdził, że podziela mój żal tym bardziej, że to jego kubek akurat stłukłam. A po chwili zastanowienia dodał już kompletnie bez smutku, a nawet z pewną dozą ironii: to już kolejny kubek, który stłukłaś, zlew rozbiłaś, w blacie wypaliłaś dziurę, sarnę zbiłaś, auto pokiereszowałaś, i zdemolowałaś garaż, a to przecież nie wszystko -Ty jesteś jak jakiś A R M A G E D O N!!! - uprzejmie przeliterował.

Okej - odpowiedziałam, śmiejąc się - dobra z garażem trochę mnie poniosło, ale wyjątkowo poirytowała mnie ściana - przecież znam gabaryty swojego auta - dosłownie milimetr i by przeszedł - a poza tym, zderzaki są właśnie po to, okej - tu gestem powstrzymałam Marcina, który chciał uściślić straty - wiem, wiem uszkodzenia wyszły trochę poza zderzak, - ale jeszcze milimetr i by przeszedł... i w ogóle skąd mogłam wiedzieć, że garaż taki lelawy jest? Że ledwo go dotkniesz i się rozpada... 

Tak, tylko że ten dotyk, miał dwie tony!!! - zrzędliwie zauważył mój mąż.

Okej, dobra, już - mówię - przejdźmy do pozostałych zarzutów, racz drogi mężu spojrzeć na nie statystycznie, wówczas, owe doświadczenia po prostu muszą wypaść na mnie, albowiem gary myję ja, gotuję ja, autem jeżdżę ja, zatem to o czym wspomniałeś w skali lat, ilości naczyń, przejechanych kilometrów i wyskakujących przed maskę kopytnych na drogę, to detale zaledwie są i stanowią niewielki ułamek tego, co mogłoby mi się przytrafić. A poza wszystkim to świetna dziesięcina jest!

No nie wiem, nie wiem - zamruczał miś.

Kurtynaaaa 😃

Dzięki wielkie za przeczytanie

"Wybierz swoją drogę. Ale najpierw spróbuj wszystkiego". Taka w Krakowie jest kampania reklamowa. Wczoraj jadąc ulicami miasta, właśnie owo hasło na bilbordzie zwróciło moja uwagę. 

Przypomniało mi się, jak z moimi małymi córkami, jeździłam na wszelakie zajęcia dodatkowe, właśnie po to, by spróbowały wszystkiego. Kiedy wspominam ten czas..., to było jakieś szaleństwo i jak myśmy to przetrwały to serio, do dzisiaj nie wiem. 

Bo widzicie zaraz po przedszkolu, a potem po szkole dziewczyny wsiadały w auto, pod domem nawet z niego nie wysiadały, tylko ja leciałam po zupę, którą nalewałam do kubków, którą one w trakcie podróży na zajęcia konsumowały. Ja podczas ich zajęć robiłam szybkie sprawunki, wracałam po nie, następnie biegiem do domu, bo jeszcze lekcje, (a i tak większość odrabiały zawsze na świetlicy) i potem spać, bo od rana taki sam fajny maraton nas czekał. 

Sami widzicie dom wariatów. 

Ale dziewczyny, chodziły chyba na wszystkie możliwe zajęcia, od jazdy konnej po perkusję. Najlepsze było to, że mają talent (po mamusi oczywiście) i ze wszystkiego były dobre, więc każdy instruktor chciał, by ćwiczyły w domu i szlifowały swoje umiejętności. 

Lecz moje stanowisko choć wywoływało oburzenie, było niezmienne, po pierwsze: mają chodzić póki chcą, po drugie: ćwiczyć nie będą, bowiem nie mają na to czasu, po trzecie: mają wybrać swoją drogę,  a w tym celu muszą spróbować tak wiele, jak tylko mogą, po czwarte: dopiero kiedy się określą, to same zaczną pracować.

I tak minęło kilka lat, aż powiedziały dość, ani jednego zajęcia więcej. Przez dwa lata, nie chodziły nigdzie, potrzebowały odpoczynku, ja zresztą również. 

Aż kiedyś przyniosłam nuty do domu, i Martyna podeszła do mnie pytając co to jest. Gdy jej odpowiedziałam, powiedziała: chcesz? to ci to przegram, i... siadła do pianina, ot tak, niebawem doszła Jagoda, którą dźwięki ściągnęły na dół. 

Obserwowałam to wszystko jak wryta. Pianino tak długo stało nie ruszane, że myślałam, że nic nie pamiętają, ponadto jak wcześniej wspomniałam nie miały nigdy przymusu ćwiczeń, a one siadły i po prostu zagrały i to nie jednym palcem dukając, tylko płynnie na dwie ręce.

Pomyślałam sobie okej, mają to, to wszystko miało sens. 

Jakiś czas później Martyna przyszła i powiedziała: mamo zapisz mnie na pianino, ale tylko do Pani Tereski, potem doszedł taniec brzucha, karate ćwiczone chyba ze cztery lata, aż któregoś dnia Martyna

przyszła i powiedziała: koniec z karate, pytam: z jakiego powodu? A ona na to: przestało sprawiać mi radość. Okej mówię to jest dobry argument, potem doszła akrobatyka, ogólnie kierunek sport.

Jagoda dołączyła do naszej rozmowy z Martyną i stwierdziła, że ona wróci do lekcji gitary, dodatkowo, plastyka, glina, filcowanie - kierunek rękodzieło. Idzie jej tak super, że zawsze kiedy nosze jej wyroby, pytają mnie, gdzie je kupiłam? Wczoraj na konsultacjach w liceum plastycznym, Pani również zapytała Jagodę, czy swoje prace sprzedaje. No cóż może kiedyś zacznie, dzisiaj najwidoczniej jeszcze nie czuje takiej potrzeby.

Obie miały możliwość doświadczenia tak, wielu dróg jak tylko, mogły, a to dopiero początek. Nie mam pojęcia co będzie dalej, ale wiem, że dobrze jest mieć wybór, wiem że cudownie jest móc robić coś, co jest pasją, coś co sprawia radość, coś co powoduje, że z chęcią wstajesz z łóżka i wychodzisz z uśmiechem na - 20 stopniowy mróz.

Życzę Wam z całego serca byście to coś, w sobie odnaleźli, bo każdy z Was, coś takiego w sobie ma :-)

Dzięki Wielkie za przeczytanie