Gigantyczna ilość firm otwiera się i zamyka każdego miesiąca.
Ludzie
ciągle szukają sposobu na wzbogacenie się, uczestniczą w kolejnych
przedsięwzięciach obiecujących zarobienie pieniędzy. Niestety skutek
przeważnie jest taki sam. Schematy (czytaj przekonania), które mamy na
temat tego co powinniśmy robić są dalekie od tego, co da nam spełnienie.
Wyobrażacie sobie iść do pracy z radością? Przecież pracować w zgodzie
ze sobą to jak płatny urlop.
W zawiązku z tym, że moja uważność
wzrasta, słyszę i widzę coraz częściej ludzi, którzy znaleźli swój
faktor x. Jest coraz więcej osób, które idą za głosem serca, niezależnie
od tego co powiedzą inni.
Zobaczcie na reklamy banków, które oczywiście
chcą sprzedać kredyt, ale nie o to chodzi. Jak pominiecie komercję
zobaczycie w tych reklamach ludzi, którzy robią super rzeczy. Znaleźli
oni pomysł na siebie i realizują go. Pamiętacie ten cytat: "Rób w życiu
cokolwiek nie oglądając się na innych, bylebyś mógł sobie potem w oczy
spojrzeć".
Przecież dokładnie wiemy kiedy powinniśmy przestać robić to
co robimy. Nasze ciało, nasze serce, nasze wewnętrzne ja, nasza dusza
głośno do nas krzyczy.
I nie mylcie duszy z ego. Ego chce wygody,
natomiast dusza rozwoju. To dzięki ego nosimy maski, zgadzamy się na
rzeczy, które budzą w nas sprzeciw wewnętrzny. To dwie sprzeczne rzeczy i
nigdy nie idą w parze. Konsekwencją słuchania ego jest właśnie jakaś
dysfunkcja naszego organizmu. Ale o tym kiedy indziej.
Mój tata
zwlekał dwa lata zanim przeszedł na emeryturę - tak się bał. Bo to jest
przecież normalne, że zmiana powoduje obawy. Wytrąca nas ze strefy
naszego komfortu. Zadawał sobie wiele pytań. Jak da sobie radę, czy
wytrzyma w domu tyle godzin, sam i razem z mamą ( przecież widywali się
tylko wieczorem po pracy i w weekendy). A dzisiaj proszę,
szczęśliwszego go nigdy nie widziałam (Ci którzy go znają, na pewno się
ze mną zgodzą). Brawo Tato!
Każdy z nas ma swój czynnik twórczy. Nosimy w
sercu takie coś, co w momencie realizacji powoduje (uwaga, znowu mądrość
ludowa) - że dusza śpiewa.
Nasza zasłona dymna to ego, za którą
kryje się wiele twarzy. Zobaczcie na mnie zanim ośmieliłam się sama
przed sobą otworzyć minęło wiele czasu. Najpierw strach przed
otworzeniem bloga. Potem brak wiary w siebie. że mogę pomóc innym,
którzy się pogubili, którzy szukają siebie, że mogę pomóc komuś zdjąć
fizyczny ból, że mogę pomóc komuś się uzdrowić i wreszcie sama mogę zająć się
uzdrawianiem.
Niedługo po moim "ujawnieniu się", koleżanka zapytała mnie z uśmiechem na ustach:
"I Ty business woman zajęłaś się czymś takim, a da się z tego żyć?". I
wierzcie mi miała powody, by zadać takie pytanie. Ci którzy mnie znają
wiedzą jak funkcjonowałam. Ciągle w biegu (minimum 100km dziennie po
Krakowie, hm - teraz myślę, że mogłam jako taksówkarz dorabiać),
wiecznie z telefonem przy uchu (a miałam ich aż CZTERY !!! -
statystycznie rzecz rachując, zawsze któryś musiał dzwonić ).
Bywały
tygodnie, że do czwartku znałam 100 nowych osób. Brand new people! I to
nie to, że byłam na konferencji, tylko z każdą z nowo poznanych osób,
uścisnęłam dłoń, rozmawiałam, a z wieloma się jeszcze nie raz się
spotkałam. Pamiętam jak się wówczas dziwiłam, że włosy przestały mi się
nagle kręcić, ha - dobrze, że je w ogóle miałam. Dzisiaj po prostu aż
trudno mi to sobie wyobrazić.
Dotarcie do siebie i zajęło mi
37 lat przeróżnych doświadczeń. I uwaga: na tym nie koniec. Dzisiaj mam
41 lat (mam nadzieję, że tyle mam, bo z liczeniem wieku mam od zawsze
problem) i powiedziałam bym, że to dopiero początek.
Każdy z nas
nosi w sobie swój czynnik twórczy, o którym w dodatku intuicyjnie
doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Dlatego życzę Wam, abyście
podążali za nim. Dla inspiracji ludzie z pasją:
Dzięki Wielkie za czytanie.
P.S.
Dzisiaj
ostatnie spotkanie Studni Możliwości przed przerwą wakacyjną, zatem
przybywajcie na 18stą do Klubu Kultury na ul. Niewodniczańskiego 74 w
Krakowie. Wstęp wolny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz