Mamo, czy chcesz zjeść zupę? Zadała mi pytanie Jagoda. Jest ostatnia porcja?
A ty co zjesz? – odbiłam piłeczkę. Mamo, pytam czy chcesz zjeść zupę i
odpowiedz mi jak człowiek, a nie jak matka, która patrzy przez pryzmat
matczynej miłości. Hm… myślę.
Jesteśmy w sklepie robimy zakupy. Mamo zobacz jest sushi, mówiłaś ostatnio,
że masz ochotę, kup sobie. Hm… myślę, no tak, mam ochotę ale sushi kosztuje tyle
co para japonek to lepiej kupię Martynie drugą parę, jedzie na kolonie – przydadzą
jej się.
Codziennie rano biegam około 6 km z kijami. Nordic tylko biegiem. Śmiesznie wyglądam,
bo takie susy robię, ale uwielbiam to. Mam wtedy czas na rozmowy ze sobą,
przemyślenia, wypocenia wielu kwestii. I tak biegnąc dumam sobie: fajnie by
było gdyby osoby, które mają u mnie dług oddały mi wreszcie pieniądze. Hm… myślę. Pięknie
by było. Ale może nie mają skąd wziąć? Dam jakoś radę. Ale mam mało
na koncie. Ale dam radę. Ale co?? Moment, chwila, jakie dam radę? Co ja w ogóle
bredzę?! Toż to moje myślenie to jakaś paranoja jest. O co chodzi?!, o co
chodzi?! Po co dotyczy mnie taka sytuacja – dysząc - pytam samą siebie już całkiem
głośno.
Pół kilometra dalej przyszła odpowiedź. O zasługiwanie! O to, że ja też ma
prawo po prostu chcieć! Ja też mam prawo do tego, by zjeść zupę gdy mam ochotę,
kupić sushi jak mam ochotę. Odebrać pieniądze i nie mieć z tego powodu wyrzutów
sumienia.
To bardzo mocny schemat, który mówi: nie jesteś godna. Daj najpierw
innym, jak zasłużysz i tobie zostanie dane. Cała reszta na początku, ty na
końcu. Odniesieniem może być dziecko,
które zanim rozpakuje urodzinowy prezent, już musi się nim podzielić z całą
resztą współimrezowiczów, bo tak wypada. Jak może się podzielić czymś, czego nie
ma, czego nawet nie zdążyło polizać?!
Tak, cały czas ścieramy się ze sobą. Non stop przychodzi weryfikacja by
sprawdzić, czy dalej nas dana kwestia dotyczy. Mogą to być symptomy przekazywane
przez najbliższych, coraz bardziej niewygodna sytuacja w pracy lub w domu oraz
finalnie, pętla zaciskająca się na szyi gdy nie zauważamy delikatnych aluzji
wszechświata.
Plan działania w takich przypadkach to:
1.
zauważenie symptomów,
2.
rozpoznanie nurtującej kwestii,
3.
zrozumienie po co mnie to spotyka,
4.
wprowadzenie w życie nowego schematu,
5.
pełna wiara w proces.
Nie ma się czego wstydzić. To tylko my, a przed sobą nigdzie nie uciekniemy. Konfrontacja
ze sobą to jedyny sposób, jaki znam, aby poprawić jakość swojego życia, przestać
powielać absurdy oraz przestać przekazywać je dalej.
Dzięki Wielkie za czytanie.
Najpierw troszczymy się o innych a my sami jesteśmy na szarym końcu życia i jest jak jest.
OdpowiedzUsuńDzięki za przeczytanie i refleksję.
OdpowiedzUsuńDlatego piszę o takich rzeczach, by każdy mógł sam sobie pomóc, weryfikując swoje życie. A następnie poprawić to co mu nie pasuje, by móc żyć w zgodzie ze sobą. Pozdrawiam Dorota