SZCZĘŚCIE ZDROWIE I BOGACTWO

Jagoda, gdzie jest mój kulkopachozamazywacz!!!??? Wydarłam się na pól domu. Za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć nazwy dezodorant. I wyobraźcie sobie - zrozumiała i przyniosła, a raczej oddała. Z drugiej strony, kto wymyślił nazwę dezodorant, skąd ona się wzięła i co znaczy, myślałam na głos? Bo mój pomysł choć długi - przyznaje, bardziej oddaje, (tak mi się przynajmniej wydaje) jak się okazuje francuskie desodorieser czyli pozbawić woni.

Zeszłam na dół i zaczęłam przygotowywać śniadanie. Podczas mycia kubków do kawy, uderzyłam jednym o drugi i o matko, ku mej rozpaczy jeden z nich pękł. Dramat!!! - wykrzyknęłam, tym razem na cały dom. Reszta domowników zbiegła na dół, zastając mnie w żałobie po ulubionym kubku.

Bo rozumiecie uwielbiam, te kubki za wszystko: za design, za grubość ścianek, za to że jest podwójny i nie parzę sobie rąk, za idealną pojemność, no za wszystko po prostu.

Rozbiłam ich już kilka, a jest kłopot z ich dostępnością, bowiem są ze szwedzkiej firmy, która handluje tylko z agencjami reklamowymi (tu na szczęście mam wtykę w postaci męża 😃), ale same nie należą do najtańszych i dodatkowo, by rozłożyć koszty dostawy, trzeba poczekać na jakiś większy transport.

Sami rozumiecie - smuteczek. 

Marcin stwierdził, że podziela mój żal tym bardziej, że to jego kubek akurat stłukłam. A po chwili zastanowienia dodał już kompletnie bez smutku, a nawet z pewną dozą ironii: to już kolejny kubek, który stłukłaś, zlew rozbiłaś, w blacie wypaliłaś dziurę, sarnę zbiłaś, auto pokiereszowałaś, i zdemolowałaś garaż, a to przecież nie wszystko -Ty jesteś jak jakiś A R M A G E D O N!!! - uprzejmie przeliterował.

Okej - odpowiedziałam, śmiejąc się - dobra z garażem trochę mnie poniosło, ale wyjątkowo poirytowała mnie ściana - przecież znam gabaryty swojego auta - dosłownie milimetr i by przeszedł - a poza tym, zderzaki są właśnie po to, okej - tu gestem powstrzymałam Marcina, który chciał uściślić straty - wiem, wiem uszkodzenia wyszły trochę poza zderzak, - ale jeszcze milimetr i by przeszedł... i w ogóle skąd mogłam wiedzieć, że garaż taki lelawy jest? Że ledwo go dotkniesz i się rozpada... 

Tak, tylko że ten dotyk, miał dwie tony!!! - zrzędliwie zauważył mój mąż.

Okej, dobra, już - mówię - przejdźmy do pozostałych zarzutów, racz drogi mężu spojrzeć na nie statystycznie, wówczas, owe doświadczenia po prostu muszą wypaść na mnie, albowiem gary myję ja, gotuję ja, autem jeżdżę ja, zatem to o czym wspomniałeś w skali lat, ilości naczyń, przejechanych kilometrów i wyskakujących przed maskę kopytnych na drogę, to detale zaledwie są i stanowią niewielki ułamek tego, co mogłoby mi się przytrafić. A poza wszystkim to świetna dziesięcina jest!

No nie wiem, nie wiem - zamruczał miś.

Kurtynaaaa 😃

Dzięki wielkie za przeczytanie

"Wybierz swoją drogę. Ale najpierw spróbuj wszystkiego". Taka w Krakowie jest kampania reklamowa. Wczoraj jadąc ulicami miasta, właśnie owo hasło na bilbordzie zwróciło moja uwagę. 

Przypomniało mi się, jak z moimi małymi córkami, jeździłam na wszelakie zajęcia dodatkowe, właśnie po to, by spróbowały wszystkiego. Kiedy wspominam ten czas..., to było jakieś szaleństwo i jak myśmy to przetrwały to serio, do dzisiaj nie wiem. 

Bo widzicie zaraz po przedszkolu, a potem po szkole dziewczyny wsiadały w auto, pod domem nawet z niego nie wysiadały, tylko ja leciałam po zupę, którą nalewałam do kubków, którą one w trakcie podróży na zajęcia konsumowały. Ja podczas ich zajęć robiłam szybkie sprawunki, wracałam po nie, następnie biegiem do domu, bo jeszcze lekcje, (a i tak większość odrabiały zawsze na świetlicy) i potem spać, bo od rana taki sam fajny maraton nas czekał. 

Sami widzicie dom wariatów. 

Ale dziewczyny, chodziły chyba na wszystkie możliwe zajęcia, od jazdy konnej po perkusję. Najlepsze było to, że mają talent (po mamusi oczywiście) i ze wszystkiego były dobre, więc każdy instruktor chciał, by ćwiczyły w domu i szlifowały swoje umiejętności. 

Lecz moje stanowisko choć wywoływało oburzenie, było niezmienne, po pierwsze: mają chodzić póki chcą, po drugie: ćwiczyć nie będą, bowiem nie mają na to czasu, po trzecie: mają wybrać swoją drogę,  a w tym celu muszą spróbować tak wiele, jak tylko mogą, po czwarte: dopiero kiedy się określą, to same zaczną pracować.

I tak minęło kilka lat, aż powiedziały dość, ani jednego zajęcia więcej. Przez dwa lata, nie chodziły nigdzie, potrzebowały odpoczynku, ja zresztą również. 

Aż kiedyś przyniosłam nuty do domu, i Martyna podeszła do mnie pytając co to jest. Gdy jej odpowiedziałam, powiedziała: chcesz? to ci to przegram, i... siadła do pianina, ot tak, niebawem doszła Jagoda, którą dźwięki ściągnęły na dół. 

Obserwowałam to wszystko jak wryta. Pianino tak długo stało nie ruszane, że myślałam, że nic nie pamiętają, ponadto jak wcześniej wspomniałam nie miały nigdy przymusu ćwiczeń, a one siadły i po prostu zagrały i to nie jednym palcem dukając, tylko płynnie na dwie ręce.

Pomyślałam sobie okej, mają to, to wszystko miało sens. 

Jakiś czas później Martyna przyszła i powiedziała: mamo zapisz mnie na pianino, ale tylko do Pani Tereski, potem doszedł taniec brzucha, karate ćwiczone chyba ze cztery lata, aż któregoś dnia Martyna

przyszła i powiedziała: koniec z karate, pytam: z jakiego powodu? A ona na to: przestało sprawiać mi radość. Okej mówię to jest dobry argument, potem doszła akrobatyka, ogólnie kierunek sport.

Jagoda dołączyła do naszej rozmowy z Martyną i stwierdziła, że ona wróci do lekcji gitary, dodatkowo, plastyka, glina, filcowanie - kierunek rękodzieło. Idzie jej tak super, że zawsze kiedy nosze jej wyroby, pytają mnie, gdzie je kupiłam? Wczoraj na konsultacjach w liceum plastycznym, Pani również zapytała Jagodę, czy swoje prace sprzedaje. No cóż może kiedyś zacznie, dzisiaj najwidoczniej jeszcze nie czuje takiej potrzeby.

Obie miały możliwość doświadczenia tak, wielu dróg jak tylko, mogły, a to dopiero początek. Nie mam pojęcia co będzie dalej, ale wiem, że dobrze jest mieć wybór, wiem że cudownie jest móc robić coś, co jest pasją, coś co sprawia radość, coś co powoduje, że z chęcią wstajesz z łóżka i wychodzisz z uśmiechem na - 20 stopniowy mróz.

Życzę Wam z całego serca byście to coś, w sobie odnaleźli, bo każdy z Was, coś takiego w sobie ma :-)

Dzięki Wielkie za przeczytanie

Niewłaściwy schemat powielamy tak długo, aż zdamy sobie z niego sprawę.

Jeżeli na przykład wykładnikiem cudownej miłości są filmy romantyczne, takiego wzorca w swoim życiu będziemy szukać, jeżeli by być szczęśliwym trzeba cierpieć - to tak też będzie. Jeżeli wychowanie nastąpiło w warunkach pełnych żalu i pretensji i to znamy pod nazwą miłość to również tego będziemy poszukiwać. Słabo co?

Gdy rośniemy, uczymy się wiele. Nabywamy jakiś przekonań. To co nas otacza, kształtuje nasze zdanie, nasze życie. Ludzi których spotykamy na drodze bardzo często są średnią naszych przekonań.

I tak, najpierw obserwujemy rodziców i najbliższe otoczenie. Są dla nas wszystkim, całym światem wyznaczają  nam kierunek, potem szkoła i mądrości nauczycieli oraz innych dzieciaków. Zaczynamy weryfikować się z tym w czym wyrośliśmy. 

Kolejnym etapem są związki. To co jest nam znane zaczynamy wprowadzać w życie, bo jest bezpieczne, bo nasi rodzice tak robili, bo musimy przeforsować własne zdanie, bo wyrywamy dla siebie kawałek przestrzeni, zdobywamy władzę, przecież na tym to polega - myślimy.

Potem mamy własne dzieci, którym przekazujemy to, co sami wiemy, ale one zaczynają zadawać pytania, podobne do tych, które myśmy kiedyś zadawali, aż zaczynają być naszym lustrem i to lustro nie zawsze nam się podoba.

I tak żyjemy sobie, aż dochodzimy do sufitu, wybuchamy i  stwierdzamy, że tak dalej funkcjonować się nie da. Zaczynamy pytać samych siebie, po co, na co, czy to tak ma wyglądać? Zaczynamy wyłamywać się ze starych schematów, szukamy innych sposobów, by siebie odnaleźć.

Im dalej w las, tym stajemy się bardziej odważni, potrafimy sprzeciwić się swoim autorytetom, potrafimy głośno powiedzieć swoje zdanie, powoli budzimy się.

Nie jest to łatwe, gdyż spotyka się ze sprzeciwem otoczenia. Najbliżsi zaczynają się buntować, bowiem zaczynają się zmiany i to co do tej pory im pasowało nagle zostaje im odebrane.

Prozaiczna rzecz taka jak mycie garnków, może wywołać wojnę atomową, kiedy postanowisz przekazać ów obowiązek innemu domownikowi, a co dopiero się dzieje, gdy sprawa dotyczy zatajonych potrzeb czy tłumionych emocji!

Pozytywna informacja jest taka, że po ogromnych burzach w końcu wychodzi słońce, zawsze. Czasem trwa to dłużej, a czasem krócej, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo.

Otoczenie przywykło do Ciebie, a raczej Ty przyzwyczaiłeś ich do Siebie konkretnymi zachowaniami i postawami i nowa wersja Ciebie zanim się w nich ustabilizuje trochę czasu im zajmie.

W końcu jednak zapada spokój.

I z tego właśnie powodu zachęcam Wszystkich, by wypowiadali siebie jak najczęściej i jeżeli taka postawa spowoduje, iż będziesz lub już jesteś w trudnej czy niewygodnej dla siebie sytuacji to ja Ci Gratuluję, gdyż to znaczy, że zaczynasz proces zdrowienia, a to mój przyjacielu, jest warte wszelkich kosztów :)

Dzięki Wielkie za przeczytanie