Dzisiaj trochę odejdę od strony subtelnej człowieka na rzecz fizjologii.
Dlaczego? Ponieważ pomimo tego, że strona energetyczna i fizyczna człowieka
jest powiązana i stanowi całość, to ciało, które posiadamy dzisiaj, jest
naszym pojazdem i należy właściwie zrozumieć jego działanie.
Aby
żyć, musimy być w ciągłym ruchu. Życie to ruch. Między innymi dzięki
emocjom zmuszamy nasz organizm do funkcjonowania.
Śmiejemy się,
płaczemy, radujemy potem wściekamy. Emocje nadają naszemu życiu sens.
Każda myśl, która pojawi się w naszej głowie również przyporządkowuje
się od razu do jakiejś emocji.
Niemożliwym byłoby życie w ciągłym
szczęściu jak i życie w ciągłym nieszczęściu.
W pierwszym przypadku
rozluźniony organizm w błogostanie nie zauważyłby np. zbliżającego się
niebezpieczeństwa, nie bylibyśmy w stanie zmusić się do podjęcia
wymagających od nas czegoś więcej zdań. Na pewno sami zauważyliście, że
jak jesteście na urlopie nie macie ochoty na nic innego jak tylko
odpoczywać. Jest cudownie i niech tak trwa.
To samo dotyczy drugiego
przypadku. Niemożliwym byłoby trwać non stop w napięciu i nieszczęściu,
gdyż zbyt wiele energii by nas to kosztowało. Wyobraźcie sobie życie w
ciągłych nerwach i nastawieniu na nie, traktowaniu wszystkich jak
wrogów. W którymś momencie organizm by osłabł i zakończyłoby się to
depresją prowadzącą do śmierci. Ponieważ trwanie w skrajności nie jest
dla nas korzystne, zawsze kiedy jest źle to potem jest dobrze i na
odwrót.
Odpowiedzialny jest za to nasz tajemniczy układ
encefalinowo-endorfinowy. Przeczytałam o tym ostatnio w książce
Wereszczagina "Mądrość" (do nabycia tutaj) i dlatego dzisiaj chcę się z Wami tym podzielić.
Otóż
mamy takie coś umiejscowione w mózgu. Układ ten jest odpowiedzialny za
stany "dobrze" oraz "źle". Gdy mamy jakąś sytuacje, którą nasza
podświadomość uznaje za niebezpieczną lub zagrażającą nam, wówczas nasz
organizm zaczyna produkcje encefaliny. Następstwem czego, zaczyna nam
być źle. I podobnie jest w sytuacji, którą nasza podświadomość rozpozna
za dobrą dla naszego życia i dla nas. Zaczyna się produkcja endorfin co
przekłada się na nasz radosny stan.
Podsumowując bez produkcji
encefalin nie byłoby nam źle, a bez produkcji endorfin nie moglibyśmy
doświadczać stanu dobrze. Zatem idealnym rozwiązaniem jest normalność. I
w rzeczywistości, ten mniej już tajemniczy układ dąży nieustannie do
równowagi (jak zresztą wszystko naokoło). Tylko wtedy możemy działać
najefektywniej.
Poprę to przykładem: wyobraźmy sobie, że
zatankowaliśmy auto, a w kasie okazuje się, że nie mamy czym za benzynę
zapłacić. Ludzie trąbią klaksonami bo tarasujemy dystrybutor, w kolejce
do kasy gapią się na nas wywierając presję. Ogólnie robi się mega
wybuchowo.
Nasza podświadomość odczytała tę informację za zagrażającą
nam więc zaczyna się produkcja encefaliny. Zaczynamy się czuć źle.
Gorączkowo zastanawiamy się nad rozwiązaniem wykonując nerwowo telefon
za telefonem. W końcu znajdujemy kogoś, kto z drugiego końca miasta po
godzinie dojeżdża i dowozi nam pieniądze.
I teraz uwaga: stres jest
korzystny, gdy nie trwa zbyt długo. Mobilizuje organizm, nadaje mu
sprawności. Więc gdybyśmy nie dali się mu ponieść, szybko
przypomnielibyśmy sobie, o dawno nie widzianym znajomym mieszkającym za
rogiem, który mógłby nas wspomóc w niecałe 5 minut. Sytuacja okazałaby
się stresująca ale i mobilizująca, reakcja szybka, rozpoznanie celne,
działanie skuteczne. Wynik końcowy - dobry. Produkcja endorfin rusza
pełną parą.
Pamiętajmy o tym, że im mocniej przeżyjemy stan "źle"
tym mocniejszy będzie stan "dobrze" i na odwrót. Emocje są sensem
naszego istnienia, nie da się ich pominąć, można jednak nauczyć się nad
nimi panować i odpowiednio nimi kierować. Do czego serdecznie zachęcam.
Dzięki Wielkie za czytanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz